بینِ ما فاصله افتاده، نرو، دور نشو - مجید افشاری

تصور کن بهاری را که از دست تو خواهد رفت

خم گیسوی یاری را که از دست تو خواهد رفت

شبی در پیچ زلف موج در موجت تماشا کن

نسیم بی قراری را که از دست تو خواهد رفت

...

تو را به نیت یک شعر تازه خلق نمود

همان خدا که مرا بی اجازه خلق نمود

برای خاطر تو  فرم پیش را خط زد

مدرن تر شد و یک سبک تازه خلق نمود

...

هی می رویم و جاده به جایی نمی رسد
قولی که عشق داده، به جایی نمی رسد

چون کوه روی حرف خودم ایستاده ام
کوهی که ایستاده به جایی نمی رسد
...

یک چشم به چشم من و یک چشم به در داشت
اقرار نمیکرد ولی قصد سفر داشت

اشعارِ جنونبارِ مرا خواند و نفهمید
این شاعرِ افسرده چه داغی به جگر داشت

...

باید که ز داغم خبری داشته باشد

هر مرد که با خود جگری داشته باشد

حالم چو دلیری است که از بختِ بد خویش

در لشکر دشمن پسری داشته باشد!

...

باید به چشمهای تو ایمان نیاورم
بگذار مومنانه بگویم که کافرم

گاهی دروغ مصلحتی عاشقانه است
من حاضرم به خاطر "تو" از "تو" بگذرم

...

برای عشق گناهی  عجیب کافی نیست
بهشت و آدم و حوا و سیب کافی نیست

 حباب سینه و قوس کمر، نبین زن را
همیشه درک فراز و نشیب کافی نیست

...

چه آتشی؟ که بر آنم بدون بیم گناه

تو را بغل کنم و... لا اله الا الله...!

به حق مجسمه ای از قیامت است تنت

بهشت بهتر من ای جهنم دلخواه

...

لبخند زد به ساعت روی جلیقه اش

فرقی نداشت ساعت و روز و دقیقه اش

مو شانه کرد... ریش تراشید... عطر زد...

این بار هیچ حرف ندارد سلیقه اش

...

هرگز تو هم مانند من آزار دیدی؟

یار خودت را از خودت بیزار دیدی؟

آیــا تـو هـم  هــر پــرده ای را تا گشودی

از چــار چــوب پـنـجـــره دیـــــوار دیــدی؟

...

بینِ ما فاصله افتاده، نرو، دور نشو
میکِشم ناز... ولی این همه مغرور نشو

قهر کافیست! نزن زخم زبانی تازه
بیشتر از نمکِ زندگی ام، شور نشو

...